De avond begon met Darkrise. We hebben deze band niet gezien omdat we wat later waren ivm met eten en interview met een mevrouw van het CBS. Of ik ooit getrouwd was geweest en of ik van plan was werk te gaan zoeken. Nee.
Toen we in Doornroosje aankwamen trapte Zonaria af. De band kwam op. Beetje melodische black/death, leuk hoor. Maar waarom zien ze er zo ontzettend gay uit. Veel te gelikt. Die oogschaduw. Die bassist met die dreadlocks (leek net een aap) en dat ontzettend gaye tegen elkaar aan gaan staan terwijl je gitaar speelt en doen alsof je een orgasme krijgt. De ene gitarist had nog mooier blonder haar dan een van mijn ex vriendinnetjes. Zanger verdwijnt halverwege de set van het podium om later shirt-loos terug te keren. Leuk, maar trek dan ook gelijk je broek uit als je indruk wil maken. Muzikaal en qua inzet heb ik niks te klagen, lekkere Dimmu Borgir kloon en wat een inzet.
Duitsers en trash metal. Het gaat net zo goed samen als chocomel en slagroom. De vriendelijke Duitsers zetten een energieke show neer en de eerste vuisten gaan de lucht in. Leuke muziek, als je van trash houdt. Enig minpunt is een gitarist met dreadlocks die erbij staat alsof hij een belastingformulier aan het invullen is. De rest van de band gaat genadeloos hard los, vet optreden. Wat me ook begon op te vallen was dat ik de enige persoon was met een wit shirt aan. Iedereen droeg zwart. U mad?
Ons Nederlandse Melechesh met oosterse invloeden moet voor Nile een kunstje opvoeren. Gelukkig weten deze metal hakbars. Niks handen schudden, death/black met Allah saus. Erg snel en super vet. Meer heb ik er ook niet over te zeggen. Als ze in de buurt zijn zal ik nog wel een keertje langskomen.
Nile
Nile! Tijdens een gigantisch lange soundcheck met gespannen crew in het gebouw wordt maar weer eens duidelijk wie de koningen van de avond zijn. Aan elk detail wordt zorgvuldig aandacht besteed. Soundcheck: '8 minutes to zero hour, may the force be with you'. We staan helemaal vooraan. Ik zie Paul Baayens van Asphyx zich ook voorin het publiek begeven. We weten het, dit is death metal elite. De band komt op. Karl Sanders kijkt met een grijns op zijn smoel de zaal in, hij weet het ook. Kafir hakt er lekker in en een zaal waar geen beweging in te krijgen was ontstaat nu een van de meest agressieve pits die ik ooit gezien heb. De band wisselt nieuw werk van Those Whom The Gods Detest af met oude knallers. Het geluid is subliem. Op ongeveer de helft verhuizen we naar de bar achterin. De band blijft zijn kunstje opvoeren. De band speelt nog een nummer en de koek is op. Tijd om naar huis te gaan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten